Ekspozycje i ciekawe miejsca
Ścieżka lasu
Dominującym elementem jest tutaj „leśna altana” znajdująca się na naturalnym podwyższeniu nad stawem. W tych miejscach dzięki zmianie mniej ciekawych części została stworzona interesująca ścieżka przez las do ekspozycji zoologicznych, nie do pominięcia podczas drogi są przede wszystkim wyspy małp naczelnych w północnej części terenu.
Na brzegu stawu przeważa olsza czarna (Alnus glutinosa) która razem ze starymi drzewami wierzby iwa (Salix caprea) zasłania część powierzchni wody. Olsza czarna (Alnus glutinosa) osiąga wysokość do 35m. Kwiatostany pojawiają się jeszcze przed rozłożeniem liści: męskie mają ok 3 cm a żeńskie między 1-1,5cm. Żeńskie z wyglądu przypominają szyszki. Kwiatostany zostają na drzewie przez cały rok, dlatego olszę bardzo łatwo rozpoznać nawet po opadzie liści. Olsza czarna rozmnaża się przez ok. 12 lat a dożywa około 100. Wymaga podłoża ciągle nasiąkniętego wodą, nawet zbagnionego. Olsza znosi średnie zanieczyszczenie i ma wysoką zdolność regeneracji. Używa się jej przy zalesieniach, odnowie podłoża, ochronie brzegów rzek. Duża ilość wody w podłożu przeszkadza roślinom w produkcji białka, ważnego składnika pokarmowego roślin. Olsza żyje w symbiozie z grzybami.
Na brzegach stawów można także spotkać się z naszą największą wierzbą białą (Salix alba), która jest drzewem osiągającym 20 metrów wysokości i dożywającym około 100 lat. Jej mocny pień jest pokryty ciemnoszarą korą, z początku gładką a potem coraz bardziej korowatą. Ma gęstą koronę, z cienkimi, zwisającymi, niełamiącymi gałęziami na końcach. Przy częstym obcinaniu wierzby dla gałęzi używanych przy produkcji koszyków a także dla wzmacniania brzegów wytworzy się tzw. „głowa wierzby”.
Wierzba należy do roślin okrytonasiennych – kwiatostany męskie i żeńskie nie występują razem na jednej roślinie. Nasiona szybko tracą zdolność kiełkowania, co utrudnia rozmnażanie wierzb. Dużo częściej wierzby mnożą się wegetatywnie (częściami ciała), dzięki temu, że mają wspaniałą zdolność regeneracji np. przy szybkiej odnowie pnia i gałęzi po obcięciu czy połamaniu, przy zakorzenianiu ułamanych gałęzi opadłych na ziemię lub gałęzi odciętych i wsadzonych do ziemi. Wierzby są powszechne na północnej i południowej półkuli a rzadko występują nawet na terenach subarktycznych. Tworzą wiele krzyżówek, które potrafią rozróżnić jedynie znawcy.
Wyjątkowy charakter ścieżki lasu tworzy układ dróg leśnych, które umożliwiają alternatywne poruszanie się zwiedzających kilkoma kierunkami w ciekawym terenie. Przez teren podmokły można przejść mostem między stawami z powrotem do ekspozycji zoologicznej.
Wzbudzającym uwagę drzewem iglastym (szpilkowym) jest modrzew europejski (Larix decidua) osiągający wysokość 20 – 50m. Modrzew posiada szyszki męskie i żeńskie. Męskie szyszki mają owalny kształt, są żółtawe i zwisające. Żeńskie szyszki bardzo jajowate, mają szkarłatną lub wyjątkowo zieloną barwę, rosną pionowo. Te szyszki stopniowo drzewnieją, ciemnieją i dojrzewają w drugim roku, kiedy to z nich wypadają nasiona ze skrzydełkami. Modrzew jest światłolubnym drzewem. Znosi i kamieniste podłoże, na wilgotnym natomiast nie rośnie. Jest odporny na mróz i wysokie letnie temperatury. Jego wytrzymałe drzewo jest używane w przemyśle meblarskim i budownictwie. Jest także hodowany jako roślina ozdobna, w Republice Czeskiej jest znany od średniowiecza. Na terenie ZOO modrzew został zasadzony przez leśników. Nie tworzy tu jednak spójnych grup. Ma niewielki udział w składzie lasu. Było to związane z projektami gospodarki leśnej, w których było np. początkiem XX wieku postanowione, że udział modrzewia i sosny w lasie mieszanym nie powinien przekroczyć 10%.
W ostatnich latach zmniejsza się znaczenie ekologiczne modrzewia w lasach i jego używanie w ochronie i tworzeniu środowiska. Wśród drzew iglastych jest najbardziej odporny na zanieczyszczenie środowiska.
