Kompleks ekspozycji dla nosi nazwę najstarszego parku narodowego w Nepalu. Dla niedźwiedzi tybetańskich (Ursus thibetanus) i hulmanów czczonych (Semnopithecus entellus) właśnie przyroda Nepalu stanowi naturalne środowisko. Zwierzęta mają do dyspozycji powierzchnię 1,4 ha lasu z jeziorkiem. Wśród gałęzi drzew można oglądać baraszkujące młode hulmany. Stado tych małp z twarzą boga Hanumana należy do największych grup hodowanych w Europie i z powodzeniem się rozmnaża. Niedźwiedzie preferują wolne spacery w poszukiwaniu malin i pędów drzew.
W centralnym miejscu widokowym pawilonu znajdują się dwa ogromne akwaria słodkowodne prezentujące ryby rzek w Nepalu. Większe akwarium o objętości 8000 litrów prezentujące rzekę Kali Gandakii. Mniejsze akwarium mające około 6000 l objętości reprezentuje fragment rzeki Narayani, w którym całe ławice różnych gatunków ryb pływają wśród gęstwiny roślin wodnych.
Została tu naistalowana także klatka z preparatem niedźwiedzia przedstawiająca okrutne warunki na farmach, specjalizujących się na odbiór żółci niedźwiedzi. Zwłaszcza tradycyjna medycyna Wschodu przypisuje żółci cudowne właściwości.
Dzięki dużej przestrzeni zachowanie zwierząt staje się prawie że naturalnym. Zwierzęta czują się tu na tyle konfortowo, że czasem nie udaje się je nawet zwabić w pobliże platform widokowych, gdzie są karmione.
Hulmany czczone (Semnopithecus entellus) czasem poruszają się po ziemi, są też bardzo zwinne na koronach drzew.
Narodziny prawie już piędziesięciu maleństw jasno dowodzą, że hulmanom odpowiada takie środowisko. Hulmany w swoim środowisku naturalnym żyją w grupach prowadzonych przez samca, a jednak brak w nich ścisłej hierarchii. Grupy te liczą od 5 do 13, a czasami nawet do 130 zwierząt.
W Zoo Ostrava hulmany są hodowane od 1980 roku. Obecnie mieszkającą tu grupę hulmanów tworzy dorosły samczyk i samice z młodymi w różnym wieku. Samce ważą nawet 20 kg, samice są nieco mniejsze, zazwyczaj osiągaja masę do15 kg. Średnia długość życia wynosi 25 do 30 lat.
Hulmany najchętniej zjadają liście i korę drzew. Lubią też kwiaty, owoce, rzadko zjadają owady. Ich przewód pokarmowy jest specjalnie przystosowany do tego, by poradzić sobie z trudnym do strawienia pokarmem.
W miesiącach letnich wybieg oferuje małpom świeżą, naturalną żywność. W swojej ojczyźnie w Azji hulmany zajadają się świeżymi liśćmi podczas całego roku, dlatego w Zoo Ostrava ścinamy i zamrażamy całe gałęzie z listkami by były one dostępne także poza sezonem wegetacyjnym.Oprócz liści i kory małpy odżywiają się również kwiatami, niekiedy owocami, bardzo rzadko nawet owadami. W naszym zoo otrzymują dodatkowo warzywa, ziarna lub specjalne granulki. Owoców nie dostają w ogóle, gdyż ich przewód pokarmowy nie jest do nich dostosowany.
Wraz z hulmanami wybieg zamieszkuje niedźwiedź tybetański (Ursus thibetanus).
Niedźwiedzie ważą od 70 do 150 kg – samice są zazwyczaj mniejsze.
Mają doskonały węch, który pozwala im wyczuć zapach jedzenia ukrytego nawet metr pod ziemią i doskonały słuch. Są dobrymi pływakami i doskonale wspinają się na drzewa. Niedźwiedzie te są wszystkożerne, ale żywią się przeważnie pokarmem roślinnym. Główne składniki ich diety stanowią różne owoce, pędy, korzonki, nie pogardzą nawet padliną. Podstawę ich racji żywnościowych w zoo stanowią owoce i warzywa, skóry z królika, czasami wołowina lub podroby.
Liczba niedźwiedzi tybetańskich w ich ojczyźnie gwałtownie maleje. Niekdyś występowały na sporym terenie Azji Południowo-Wschodniej, ale na wielu terenach zostały wytępione. Główną przyczyną tego stanu rzeczy jest utrata środowiska naturalnego, nielegalne polowania i tradycyjna medycyna, w której wykorzystuje się żółć, łapy i skórę niedźwiedzi. W latach 80. dwudziestego wieku zapotrzebowanie na żółć gwałtownie wzrosło i „jednorazowy” odbiór tego cennego płynu stał się niewystarczający. Zaczęto hodować niedźwiedzie na farmach często w okrutnych warunkach. Drastyczny sposób hodowli niedźwiedzi tybetańskich i odbioru ich żółci przedstawiono na preparacie. Więcej na ten temat można przeczytać na tablicy przy wejściu do pawilonu. IUCN klasyfikuje niedźwiedzie tybetańskie jako "zagrożone".
Przed pawilonem warto zatrzymać się koło małej ekspoyzcji, gdzie w wodzie hasają wyderki orientalne (Aonyx cinerea). Wyderki orietalne, nazywane czasami wydrami karłowatymi, to najmniejsze wydry na świecie. Długość ciała dorosłych osobników wynosi około 0,9 m, zaś masa ciała do 5 kg. Wyderki orientalne występują na bagnach i w płytkich wodach w Azji Południowo-Wschodniej. Żywią się skorupiakami, mięczakami, rybami i żabami. Dzięki ułożeniu pazurów przednich łap mogą rozłupywać skorupy krabów i innych skorupiaków. Wyderki orientalne żyją w wielopokoleniowych rodzinach, w których potomstwo pary alfa pomaga w wychowywaniu młodych. Wyderki są bardzo dobrymi pływakami, co ułatwia im gęste futro stanowiące świetną izolację termiczną. Ich dietę w zoo stanowią ryby, owady i myszy.
Ponad wyderkami wolno przechadza się binturong orientalny (Arctictis binturong). Ten przedstawiciel rodziny wiwerowatych występuje w gęstych lasach Azji Południowo-Wschodniej, gdzie żyje na drzewach w niewielkich rodzinnych grupach. Jest aktywny zwłaszcza o zmierzchu i nocą. Razem z kinkażu, są jedynymi drapieżnikami z chwytnym ogonem, pomagającym im przy poruszaniu się w koronach drzew. Gęste czarne futro chroni go przed wilgocią. Choć binturongi są wszystkożernymi ssakami drapieżnymi, wolą pokarm roślinny, a zwłaszcza owoce. Poluje na gryzonie, ryby lub ptaki, nie pogardzi nawet padliną. W naszym zoo jego racja składa się głównie z owoców i warzyw, dochodzi też mielona wołowina, kurczaczki i ryby. Zagroża im wylesianie, rozszerzanie palantacji palm olejnych, kłusownictwo, łowienie w celach użytku w tradycyjnej chińskiej medycynie. W Czerwonej Księdze Gatunków binturongi zostały zaliczone do kategorii narażony na wyginięcie. W Zoo Ostrava można je zobaczyć także w pawilonie indyjskich ssaków drapieżnych, gdzie żyje para hodowlana.
Hodowla binturongów w Zoo Ostrava sięga do 1981 roku.
