W Zoo Ostrava szerszenie europejskie (Vespa crabro) wybudowały sobie unikatowe gniazdo częściowo na a częściowo w budce dla sikorek. Szerszenie zwykle budują swoje gniazda ze zbutwiałego drewna i ślin w dziuplach, szczelinach czy ewentualnie w budkach, zatem gniazdo częściowo wybudowne na budce jest na prawdę niezwykłe. Szerszenie są niesłusznie ofiarami różnych przesądów. To drapieżcy, którzy polują na owady, zwłaszcza na muchy. Nie są agresywne, atakują przeważnie tylko w obronie gniazda. Ich jad 15 x słabszy od pszczelego, jest groźny tylko dla małych dzieci i osób z uczuleniem na tego rodzaju jady.

Jesienią dynie służą nie tylko do dekorowania ogrodu zoologicznego, ale głównie jako wspaniałe urozmaicenie menu hodowanych zwierząt. Przepadają za nimi nasze świnie, niedźwiedzie, niektóre małpy, hipopotamy i jeżozwierze. W filmiku można obejżeć, ile radości może sprawić dynia jeżozwierzom połodniowoafrykańskim(Hystrix africaeaustralis) i mangusteczkom karłowatym (Helogale parvula). Mangusteczki, co prawda dyń nie jedzą, ale z wielkim zapałem wyłapują larwy owadów schowane przez opiekunów w środku dyni.
Dziękujemy wszystkim, którzy nadwyżki hodowlane dyni darowali zwierzętom w Zoo Ostrava.

Na Safari w Zoo Ostrava w dniach 11 i 29 sierpnia przyszły  na świat 2 młode rzadkiego indyjskiego jelenia barasingi bagiennej (Rucervus duvaucelii). W Zoo Ostrava hoduje ten gatunek od roku 2014, a od roku 2015 prowadzi Europejski ex situ program dla barasing.

W wolierze La Pampa para długonogich szczudłaków  białobrewych (Himantopus himantopus) otacza troskliwą opieką pisklęta, które wykluły się w połowie lipca. Para sprawdza się wzorowo w swej rodzicielskiej premierze. Młode przez pierwsze tygodnie po wykluciu pokrywa brunatno-szate nakrapiane upierzenie, które je chroni przed uwagą drapieżców. Rodzice też w razie niebezpieczeństwa potrafią odważnie bronić swe potomstwo  wrzeszcząc przeraźliwie na napastnika lub odciągając go od gniazda, udając kalectwo. Dorosłe szczudłaki swym czarno – białym umaszczeniem nieco przypominają miniaturowe bociany.

Już od kilku tygodni gibbońce białolice (Nomascus leucogenys) hasają po nowym wybiegu w nowej ekspozycji Vadtha ni. Gibbońce korzystają z lin, sztucznych drzew i drzew naturalnych i na nowym wybiegu dają pokazy brachiacji.

Gibońce zamieszkują lasy tropikalne północnego Wietnamu i Laosu. Żyją w grupach rodzinnych składających się z jednego samca, jednej samicy i ich młodych. W koronach drzew porusza się brachiacją za pomocą długich kończyn przednich. Jednym  susem przemierzy nawet odległość 6m. Samiec jest czarny z białymi plamami na policzkach. Samica jest beżowa z białymi i czarnymi częściami na głowie. Swoje terytorium zaznacza melodyjnym nawoływaniem wzmacnianym przez mały worek gardłowy. Samica rodzi jedno młode, które początkowo jest ubarwione jak matka. Po sześciu miesiącach zaczyna zmieniać kolor na czarny. U dorastających samic czerń zmienia się z powrotem na żółto-brązową. To gatunek wpisany na Czerwoną Listę jako krytycznie zagrożony.